یانیه جمعی از فعالین سیاسی و مدنی ایران به مناسبت ۳۰خرداد، روز زندانیان سیاسی
گذشته چراغ راه آینده است و هرگز ملتی روی سعادت و آزادی نخواهد دید مگر اینکه بر آن چه در تاریخ میهنش گذشته است آگاه باشد.
وقتی به ۴۰ سال گذشته در سرزمینمان ایران می‌نگریم، تنها تصاویر هولناکی از آزادی کشی و انسان کشی را می بینیم که قلب را به درد می آورد؛ کشتارهای کور دولتی و اعدام های خیابانی در دهه ۶۰، قتل عام زندانیان سیاسی بی گناه در سال ۶۷، کشتار نویسندگان و روشنفکران و دگراندیشان در دهه ۷۰ در جریان قتلهای زنجیره یی، کشتار جوانانی که جویای سرزمینی آزاد با حاکمیت دموکراسی بوده و هستند؛ قتلهای خاموش در بازداشتگاهها به نام خودکشی؛ و بالاخره تداوم بی وقفه اعدام ها در زندانها و زندانی کردن فعالان و روشنفکران و مخالفان و پر کردن زندانها از آزادیخواهان،
مرور کوتاهی است از آن چه در این سالیان بر ما رفته است.
واقعیت تلخ‌تر آن است که افراد؛ نهادها و ارگانهایی که این ظلم و جفا را بر جامعه ایران روا داشتند همچنان در حاکمیت هستند و در یک بازی سخیف محافظه کار و رادیکال و یا اصول گرا و اصلاح طلب و استمرارطلب؛ سعی در گم کردن رد و نشانی اصلی این همه جنایت دارند، اما در جریان اعتراضات گسترده سراسری دیماه سال ۹۶ بیش از هر زمانی روشن شد که این بازی کودکانه با افکار عمومی؛ دیگر رنگ باخته و در میان مردم جایی ندارد.
ما فعالین سیاسی و مدنی که هر یک به شکلی از این فرآیند زندان و ارعاب و اعدام متاثر بوده‌ایم، اعلام می‌کنیم که دوران سیاه وحشت و سرکوب و ترکتازی ناقضان حقوق شهروندی و حقوق بنیادین انسانی در ایران؛ دیگر به پایان رسیده است. افکار عمومی و بخصوص نسل جوان جامعه از روشهای دیکتاتورمآبانه به تنگ آمده‌اند.
تا کی باید بر سرکوچه‌ها و خیابان‌ها و یا در خلوت زندانها شاهد اعدام جوانان به بهانه های واهی باشیم؟
تا کی باید مادران ما سیاهپوش باشند؟
تا کی باید مادر رامین حسین پناهی با اشک هایش زندگی کند؟
تا کی باید زانیار و لقمان و صدها و هزاران جوان زندگی شان را با ترس مرگ سپری کنند؟
مگر ملت بزرگ ایران و جوانان و دگراندیشان جز زندگی در کشوری بر پایه آزادی؛ برابری و کرامت انسانی و التزام دولت و حاکمیت به رعایت حقوق شهروندانش و قائل نشدن هیچگونه تبعیضی در میان آحاد ملت از هر قوم و با هر دین و آئینی چه میخواهند؟
بنابراین ما فعالین سیاسی و مدنی بر این خواسته ها پای‌می فشاریم:
-لغو کامل حکم اعدام در ایران همانند ۱۴۲کشور جهان که این حکم را متوقف و یا لغو کرده اند.
-آزادی تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی
-به رسمیت شناختن حقوق پایه‌ای زندانیان مثل حق داشتن وکیل و ممنوعیت شکنجه و فشارهای روحی-روانی
برای لغو حکم اعدام در ایران و همچنین آزادی زندانیان سیاسی؛ به ما بپیوندید و با امضای این بیانیه در این کارزار حقوق بشری سهیم شوید.
جمعی از فعالین سیاسی و مدنی ایران
گذشته چراغ راه آینده است و هرگز ملتی روی سعادت و آزادی نخواهد دید مگر اینکه بر آن چه در تاریخ میهنش گذشته است آگاه باشد.
وقتی به ۴۰ سال گذشته در سرزمینمان ایران می‌نگریم، تنها تصاویر هولناکی از آزادی کشی و انسان کشی را می بینیم که قلب را به درد می آورد؛ کشتارهای کور دولتی و اعدام های خیابانی در دهه ۶۰، قتل عام زندانیان سیاسی بی گناه در سال ۶۷، کشتار نویسندگان و روشنفکران و دگراندیشان در دهه ۷۰ در جریان قتلهای زنجیره یی، کشتار جوانانی که جویای سرزمینی آزاد با حاکمیت دموکراسی بوده و هستند؛ قتلهای خاموش در بازداشتگاهها به نام خودکشی؛ و بالاخره تداوم بی وقفه اعدام ها در زندانها و زندانی کردن فعالان و روشنفکران و مخالفان و پر کردن زندانها از آزادیخواهان،
مرور کوتاهی است از آن چه در این سالیان بر ما رفته است.
واقعیت تلخ‌تر آن است که افراد؛ نهادها و ارگانهایی که این ظلم و جفا را بر جامعه ایران روا داشتند همچنان در حاکمیت هستند و در یک بازی سخیف محافظه کار و رادیکال و یا اصول گرا و اصلاح طلب و استمرارطلب؛ سعی در گم کردن رد و نشانی اصلی این همه جنایت دارند، اما در جریان اعتراضات گسترده سراسری دیماه سال ۹۶ بیش از هر زمانی روشن شد که این بازی کودکانه با افکار عمومی؛ دیگر رنگ باخته و در میان مردم جایی ندارد.
ما فعالین سیاسی و مدنی که هر یک به شکلی از این فرآیند زندان و ارعاب و اعدام متاثر بوده‌ایم، اعلام می‌کنیم که دوران سیاه وحشت و سرکوب و ترکتازی ناقضان حقوق شهروندی و حقوق بنیادین انسانی در ایران؛ دیگر به پایان رسیده است. افکار عمومی و بخصوص نسل جوان جامعه از روشهای دیکتاتورمآبانه به تنگ آمده‌اند.
تا کی باید بر سرکوچه‌ها و خیابان‌ها و یا در خلوت زندانها شاهد اعدام جوانان به بهانه های واهی باشیم؟
تا کی باید مادران ما سیاهپوش باشند؟
تا کی باید مادر رامین حسین پناهی با اشک هایش زندگی کند؟
تا کی باید زانیار و لقمان و صدها و هزاران جوان زندگی شان را با ترس مرگ سپری کنند؟
مگر ملت بزرگ ایران و جوانان و دگراندیشان جز زندگی در کشوری بر پایه آزادی؛ برابری و کرامت انسانی و التزام دولت و حاکمیت به رعایت حقوق شهروندانش و قائل نشدن هیچگونه تبعیضی در میان آحاد ملت از هر قوم و با هر دین و آئینی چه میخواهند؟
بنابراین ما فعالین سیاسی و مدنی بر این خواسته ها پای‌می فشاریم:
-لغو کامل حکم اعدام در ایران همانند ۱۴۲کشور جهان که این حکم را متوقف و یا لغو کرده اند.
-آزادی تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی
-به رسمیت شناختن حقوق پایه‌ای زندانیان مثل حق داشتن وکیل و ممنوعیت شکنجه و فشارهای روحی-روانی
برای لغو حکم اعدام در ایران و همچنین آزادی زندانیان سیاسی؛ به ما بپیوندید و با امضای این بیانیه در این کارزار حقوق بشری سهیم شوید.
جمعی از فعالین سیاسی و مدنی ایران
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر